Mijn eigen privéaudio-aflevering 5 - Tom Petty
Dit bericht is voor mij zeer triest. Ik heb de afgelopen dagen waarschijnlijk vijf verschillende concepten geschreven, in een poging duidelijk te maken hoeveel Tom Petty voor mij betekende. Hij is bij mij sinds ik 8 jaar oud was toen ik de video voor "Refugee" zag op een voorloper van MTV. En afgezien van dat ongelooflijke nummer, was wat ik me destijds het meest herinnerde hoe cool die man eruit zag. Er zat geen kunstgreep in hem of in zijn band, geen kapsels of vuurwerk, gewoon een serieuze kerel met zijn bende, die een rechtvaardig lied uithaalde met een onuitwisbare hook. 'Dat is waar rock n roll over zou moeten gaan.', dacht ik bij mezelf.
In de dagen sinds zijn overlijden is er een groot aantal eerbetoon geschreven; mensen die de man persoonlijk kenden en de miljoenen luisteraars en muziekfans die geraakt werden door zijn unieke stijl van rootsy, uitbundige, onopgesmukte muziek. Vanwege de integriteit van deze column en omdat het lijkt alsof ik mijn emoties niet kan beheersen, heb ik besloten dat ik zou schrijven over een van zijn albums die vaak over het hoofd wordt gezien, maar net zo essentieel als alle albums in zijn catalogus: het door Rick Rubin geproduceerde album ECHO op Warner Broers.
Het album kwam uit in het vroege voorjaar van 1999 en door de ziekenhuisopname van mijn grootvader destijds raakte ik volkomen verdiept in de ‘zware’ sluier van diep persoonlijke liedjes. Mijn rit naar het ziekenhuis duurde ongeveer een uur. Elke avond na het werk sprong ik in mijn auto en reed de Long Island Expressway op om naar dit album te luisteren. Ik zong elk woord en verdwaalde in de liedjes. Ik had geen idee wat Tom Petty doormaakte toen hij dit album opnam, maar omdat ik altijd een fan was, gaf ik me gewoon over aan de muziek, de uitvoeringen en de productie. En net als al zijn albums heb je precies dat; het geluid van een geweldige band die messcherpe deuntjes speelt, opgenomen door professionals die dat moment alleen maar nauwkeurig wilden vastleggen. Geen studio-effecten of bedrog. Gewoon pure rock-'n-roll.
Ter verduidelijking: 1999 was een moeilijk jaar om nieuw vinyl te vinden en daarom had ik alleen de cd. Jarenlang heb ik gezocht naar vinylpersen, maar zoals het geval was, waren de exemplaren die ik vond erg duur en dus werd de Echo-cd een van de handvol cd's die ik rondsjouwde en bleef spelen gedurende al die jaren tussen toen en nu. Maar tot mijn overweldigende vreugde las ik dat Tom Petty zijn hele catalogus op wax opnieuw had uitgegeven en dat Echo een van de titels zou zijn die afzonderlijk verkocht zouden worden. Als dit soort dingen gebeuren, word ik de avond voor Kerstmis opgewonden als een kind. En dus heb ik nu, na bijna twintig jaar, een exemplaar van Tom Petty en The Heartbreakers, "Echo" op dubbel vinyl, en het klinkt absoluut fenomenaal.
Er is een geweldige biografie over Tom Petty die niet zo lang geleden uitkwam. Het is geschreven door Warren Zane van de Del Fuegos en daarin vertelt Tom over de stress die hij doormaakte tijdens het schrijven en opnemen van "Echo". Het is een geweldig boek en ik kan het ten zeerste aanbevelen aan elke Tom Petty-fan.
Maar terug naar het album: ik ga zelfs zo ver dat ik nummer voor nummer zeg: dit album is net zo goed, zo niet beter dan veel andere Tom Petty-albums. Voordat jullie allemaal je hooivorken pakken, wil ik het even verduidelijken: ik hou van al zijn albums, dus ik vergelijk eigenlijk appels met appels. Er zijn echter altijd een paar appels die nog sappiger zijn dan de toch al sappige appel die je misschien hebt gehad. Snap je? En meer ter zake: ik heb het over de totaliteit van het album. Omdat er geen ondermaats nummer op staat.
"Room At The Top" (dat naast een van zijn beste nummers ook een van de meest glorieuze solo's van Mike Campbell bevat) "Free Girl Now", "Swingin'", "Accused of Love", "Won't Last Long ", "Op het punt om weg te geven", en ja. Elk ander liedje. Deze nummers zijn zorgvuldig geschreven, hoewel ik wel heb gelezen dat "Swingin'" ter plekke is verzonnen, dat is het intuïtieve karakter van de Heartbreakers. Er stroomt een diepe emotionele onderstroom door het hele album. Een ziel die ademloze intensiteit uitstraalt. Een worsteling die zich afspeelt ("Rhino skin"), een interne ruzie om de volgende dag door te komen ("One More Day, One More Night"). Het is een album over de realiteit waarmee we allemaal worden geconfronteerd; eenzaamheid, depressie, worstelen met deze of gene persoon, en tegen de prikken trappen ook al weet je niet wat het gaat opleveren.
Elk nummer is melodieus, elk nummer is evenwichtig en goed doordacht, elk nummer wordt vakkundig gezongen en uitgevoerd. Er zijn momenten van rocken met een hoog octaangehalte dat Tom al een tijdje niet meer had gedaan, "About to Give Out" of "I don't Want to Fight", afgewisseld met perfecte Byrds-iaanse glorie, "This One's For Me".
Het is een perfect album om te spelen in tijden van strijd, onzekerheid of kwetsbaarheid. De grootste kracht van Tom Petty was zijn toewijding aan eerlijkheid in zijn liedjes. Hij kwam met ons in contact, omdat er geen onzin was, geen verkooppraatje. Ik zou zeggen dat we in tijden als deze steeds meer behoefte hebben aan die zuiverheid. Het zal ons gezond houden. Help ons de shit van Shinola te zien. Help ons nog een nacht door te komen. Zoals ik al eerder zei: "Dat is waar rock-'n-roll altijd over moet gaan"
