Vanuit de luisterruimte: The Beatles 1962-1966 'Red' Album - Het verteren van de heerlijkste audiomaaltijd

Welke geneugten hebben de goden van de audiowereld ons deze feestdagen geschonken? Driedubbele vinylsets van het iconische 'Red and Blue'-album van de Beatles!

Als we doorgaan met het proces van het bijwerken van de Beatles-catalogus naar de beste sonics die beschikbaar zijn in de ^21e eeuw (tot nu toe), krijgen we een beetje nieuwe ideeën en een voorproefje van wat ons te wachten staat met de release van de gouden standaard van de Beatles, 'Greatest Hits', of beter gezegd beste overzicht van de band. Om nog maar te zwijgen van de toegangsalbums tot de weergaloze wereld van de Beatles-catalogus.

Ja. Zoals velen van jullie heb ik de Beatles leren kennen via de 'Red' dubbelalbumsets uit 1962-1966 en de 'Blue' uit 1966-1970. Oorspronkelijk uitgebracht in 1973 en vreemd genoeg samengesteld door de beruchte Allen Klein. Je kunt van de man zeggen wat je wilt, maar hij had wel een oor voor verzamelalbums. Hij was ook verantwoordelijk voor het Rolling Stones-album 'Hot Rocks', een ander geweldig staaltje songselectie en sequencing dat al op jonge leeftijd in mijn hoofd was gebrand.

Een paar weken geleden kregen we een nieuwe versie van de 'Red and Blue'-albums aangeboden om hun 50 ^-jarig jubileum te vieren, om als landingsplaats te dienen voor het Beatles-nummer 'Now and Then', om enkele omissies te corrigeren en uit te breiden. en om enkele nieuwe Giles Martin-remixen aan de wereld te introduceren. Dit laatste interesseerde mij het meest.

Op de releasedatum heb ik het grootste deel van de avond naar het hele 'Red'-album van voor tot achter geluisterd. Dit is het album met allemaal nieuwe mixen, die nog niet eerder zijn gehoord, aangezien het remixproject momenteel is geëindigd met 'Revolver'. Ik ben tot nu toe een grote fan van de geremixte albums, dus ik was opgewonden om een ​​teaser te horen van wat, naar ik alleen maar kan aannemen, zal worden uitgebracht.

Korte opmerking: zoals ik in ons vorige bericht al zei, is het dankzij de technologie van Peter Jackson dat Giles deze remixen op de juiste manier kon maken. De Beatles gebruikten destijds vier nummers, en ze lieten de nummers voortdurend stuiteren, waarbij ze zaken als zang voor afzonderlijke nummers bewaarde. Om een ​​moderne mix te kunnen maken waarbij elk onderdeel op zijn eigen nummer staat, was Peter Jacksons MAL Tech van onschatbare waarde. Net als de scheiding op de 'Now and Then'-demo, kon Giles nu alle drums, bas, harmonieën, enz. op individuele faders krijgen om een ​​volledige, echte stereomix te maken.

Ik weet dat veel echte Beatles-liefhebbers geen fans zijn van deze remixwereld, maar ik moet zeggen dat ik er absoluut dol op ben. Sommige meer dan andere, maar de overgrote meerderheid is technicolor magie in mijn oren. Maar op naar de albums...

Voor mij profiteren de vroegste nummers die de Beatles hebben opgenomen wel van de remixbehandeling, maar ze verliezen ook een beetje het patina van het tijdperk waar ze vandaan kwamen. 'Love Me Do' klinkt geweldig, maar het is een ander gevoel om het zo uitgebreid te laten klinken. Misschien is het gewoon niet dat soort liedje in mijn oren. Het is een livenummer van een nieuwe groep die gewoon probeert het beste uit zichzelf te halen. Je kunt de zenuwen horen in de stem van Paul. Het is de eerste protozoa Beatles-opname die uit je speakers kruipt. De sonisch grotere versie van Giles Martin berooft hem van deze puurheid. Dus ik ga naar Kant B-album 1 en verder, te beginnen met 'A Hard Day's Night'. Deze kant zorgt er echt voor dat het allemaal op gang komt. De klanken, de kracht van de Beatles en de liefde voor gitaren komen allemaal volledig tot uiting. Ik zou nummer voor nummer kunnen gaan (omdat ik een beetje obsessief ben), maar zet gewoon 'Ticket to Ride' of 'I Feel Fine' op, of nog beter, 'Day Tripper'. Het drumwerk op de coda van Day Tripper is het enige dat je hoeft te horen. Ringo's vullingen verspreid over het stereoveld klinken ongelooflijk dynamisch zoals je ze nog nooit eerder hebt gehoord.

Maar de Beatles gingen niet alleen over rock; 'And, I Love Her', 'Yesterday', 'You've Got to Hide Your Love Away' en mijn favoriet, 'Norwegian Wood', klinken absoluut allemaal in hun 'meer' akoestische setting. De nummers barsten van de herfstkleuren en geven je het gevoel dat je met de band in de kamer zit. (Ik kan niet wachten om 'I've just Seen a Face' te horen).

Giles Martin heeft fantastisch werk geleverd door deze tijdloze nummers te moderniseren en toch de geest van de originele mixen te behouden die we allemaal kennen. Ik denk dat er moet worden opgemerkt dat het extra album dat nu bij de jubileumuitgave komt, een zeer waardevolle toevoeging is aan het traject van de geschiedenis van de Beatles. Nu hebben we een aantal George Harrison-nummers en het essentiële 'Tomorrow Never Knows', dat in 1966 voor de luisteraars een buitenaards nummer moet zijn geweest. Een van mijn favoriete nummers aller tijden en een cruciaal nummer om op te nemen in elk overzicht van de Beatles carrière.

Ik kan alleen maar aannemen dat de volledige geremixte versie van Rubber Soul eraan komt, samen met de rest van de catalogus, maar voor nu ben ik meer dan blij dat dit degustatiemenu door mijn Tannoy-luidsprekers knalt. Ik kan alleen maar hopen dat de volgende generatie en daarna deze compilaties net zo perfect zullen vinden als ik toen ik de wereld van de Beatles binnenstapte.