Mijn eigen privéaudio - Aflevering 3 Open brief aan Paul, Ringo en Giles Martin

Beste Paul, Ringo en Giles,

Laten we dit meteen achterwege laten, ik ben een grote fan van The Beatles. Er is geen andere muziek die ik in mijn leven meer heb gehoord dan de liedjes van Lennon, McCartney en Harrison. Door de jaren heen heb ik hun albums gekocht, opnieuw gekocht en opnieuw gekocht, naarmate er verschillende versies beschikbaar kwamen. We hebben het over cassettes, over cd's, over vinyl, over Anthologies, over Let it Be Naked, over geremasterd mono-vinyl, over stereo-geremasterd vinyl en meest recentelijk over Sgt. Pepper, geremixt stereovinyl.

Maar man, over die laatste was ik het meest enthousiast. Het idee van een vernieuwd klinkende mix, afwijkend van de originele nummers, geremixt vanuit de mindset van de originele monomixen was/is uiterst overtuigend.

Ik was op geen enkele manier teleurgesteld toen ik de naald op Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band in zijn bijgewerkte vorm. Eerlijk gezegd kreeg ik tranen in de ogen. Dat was de glorieuze, volle lading die mijn luisterruimte vulde. Drums gecentreerd, volle bas, brullende gitaren gepand en verspreid over het hele geluidsspectrum. Zang rijk aan brede beeldharmonieën, enzovoort. Sonisch gezien klinkt het modern, vanuit het oogpunt van mixen. Groot, vol, alles zit op de juiste plek.  Simpel gezegd: het klinkt ongelooflijk. Maar wat is het volgende?

Nou, er wordt veel gepraat over The White Album en Abbey Road, vooral over de eerste, aangezien het 50-jarig jubileum volgend jaar is, en dus waarschijnlijk een veilige gok is. Maar ik zeg nee! Begrijp me niet verkeerd, ik hou van die albums. Abbey Road is op zichzelf al een productiemeesterwerk. Ik moet er echter op aandringen dat het volgende album dat Giles in handen moet krijgen Revolver is.

Voordat ik inga op het waarom, denk ik dat een algemene geschiedenis van het landschap van mono en stereo moet worden besproken. Stereomixen werden in de jaren vijftig en zestig beschouwd als een nichemarktconcept. meestal gedegradeerd tot klassieke muziek. De onderliggende reden hiervoor was dat kinderen zich geen twee luidsprekers konden veroorloven (en dat ook niet konden schelen), maar fans van klassieke muziek ouder waren en meer geld hadden, en een fijnere waardering voor 'echte' muziek die een ruimere presentatie verdiende. De ingenieurs die platen in stereo mixten, begaven zich op onbekend terrein. Om nog maar te zwijgen van het feit dat vroege opnames werden gemaakt met 1, 2, 3 of 4 tracks, waardoor technici gedwongen werden verschillende tracks samen te laten stuiteren, waardoor scheiding onmogelijk werd. Je hoort dus vaak hard gepande mixen; drums en bas aan de ene kant, zanggitaren aan de andere kant (opnieuw is dit een generalisatie). De Beatles zelf groeiden op met een dieet van mono-opnames van Rock n Roll uit de jaren vijftig, dus uiteraard waren ook zij meer gewend aan het idee van mono.

Dat brengt mij terug bij Revolver. voor mij zou Revolver het Beatles-album zijn met het grootste investeringsrendement, althans vanuit audioperspectief.

Laten we het gewoon over de liedjes zelf hebben, oké? Wie zou het niet graag willen horen, Taxman, in al zijn woedende glorie? of de delicate melancholie van Eleanor Rigby of hoe zit het met And Your Bird Can Sing? Oh, laat me het debat hier beëindigen... Tomorrow Never Know? Kom op?! Dat is het typische Beatles-nummer. Stel je voor dat je Giles zijn magische stok op dat nummer hoort gebruiken.

Revolver is de samenvatting van wat de Beatles tot dat moment in hun opnamecarrière groot maakte en de toegangspoort tot wat ze zouden worden. Voor mij was het een beter album dan Sgt. Peper. De nummers zijn allemaal voorbeeldig en de avontuurlijkheid van de arrangementen en niet te vergeten de innovaties van Geoff Emerick als ingenieur zijn ongeëvenaard in de populaire muziek. Nu is de monomix (net als Pepper) een nauwgezette masterclass in mixen, maar de originele stereomix is ​​een harde gepande drums en vocale aangelegenheid die weinig recht doet aan de meeslepende bedoeling van de mono. In tegenstelling hiermee werden The White Album en Abbey Road feitelijk in stereo gemixt, met tussenkomst van de Beatles.

Ik had het genoegen een seminar bij te wonen in de studio's van Abbey Road, waar Ken Scott zelf verhalen vertelde over McCartney en persoonlijk assisteerde bij de stereomix van het White Album. Dus voor mij klinken die albums meer als hedendaagse stereomixen, sterker nog, ik geloof dat Abbey Road nooit in Mono is gemixt, zo was de dominantie van stereo in die tijd. Maar aangezien Revolver als bijzaak voor stereo werd gemixt, met weinig tot geen inbreng van de Beatles, zou een remix, als je wilt, een zuivering zijn van een kunstwerk dat nooit de juiste uitvoering heeft gekregen die het verdient.

Dus jongens, doe ons allemaal een plezier en ga bij Revolver. Heck, ik kan het toevoegen aan de 5 verschillende versies die ik al bezit.

Blijf draaien

*Let op de versie van Sgt. Pepper op de foto is niet de remixversie.